Εσύ είσαι αυτό που είσαι…

Σύμφωνα με τον Χόρχε Μπουκάι εξαρτημένος είναι αυτός που «κρέμεται από κάποιον άλλο, που ζει σαν να είναι κρεμασμένος στον αέρα, χωρίς να στηρίζεται πουθενά, σαν να είναι ένα στολίδι για εκείνον που το φοράει. Είναι εκείνος που έχει πάρει τον κατήφορο, μονίμως ατελής, αιωνίως χωρίς λύση». Ακόμη κι όταν δεν εξαρτόμαστε από τους άλλους για να μας πουν ποιοι είμαστε και να καθορίζουν την ταυτότητά μας, εξάρτηση είναι κι όταν βλέπουμε μόνο με τα μάτια των άλλων. «Εξαρτώμαι σημαίνει παραδίδομαι οικειοθελώς στον άλλο για να με κάνει ότι θέλει, να με πηγαίνει και να με φέρνει, α ρυθμίζει τη συμπεριφορά μου σύμφωνα με τη δική του βούληση και όχι τη δική μου».

Εγώ δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου ήθελε να είμαι.

Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.

Εγώ είμαι αυτός που είμαι.

Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι. Εσύ δεν είσαι όπως ήσουν.

Εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα. Εσύ δεν είσαι όπως εγώ θέλω.

Εσύ είσαι όπως είσαι.

“Εδώ και λίγο καιρό έχω αρχίσει να ορίζω τον αληθινό έρωτα ως την ανιδιοτελή προσπάθεια να δημιουργήσεις χώρο στον άλλον, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι.“

Θυμάμαι τον εαυτό μου τη πρώτη φορά που διάβασα το συγκεκριμένο απόσπασμα του Χόρχε Μπουκάι…

Ήταν τόσος ο θυμός που μου προκάλεσε για την τοποθέτηση του, που απέρριψα ολοκληρωτικά όλα όσα έχει γράψει και θεώρησα πως ο ίδιος ακολούθησε μια φιλοσοφία-τάση της εποχής αντιγράφοντας άλλους πιο δημοφιλείς και ξακουστούς συγγραφείς, κάτι που δεν με εξέφραζε καθόλου. 

Χρόνια αργότερα, βρέθηκα ξανά μπροστά στο συγκεκριμένο απόσπασμα και σκέφτηκα ποσό απλά, έξυπνα και με σαφήνεια εξέφραζε μια αλήθεια που πολλοί από εμάς αδυνατούμε να δεχθούμε. 

Όχι δεν καταρρίπτει την πιθανότητα της προσωπικής εξέλιξης και αλλαγής του καθενός, κάτι που μου είχε δημιουργήσει μια αποστροφή και δυσαρέσκεια στο παρελθόν, μιας και εκ φύσεως αναζητώ την θετική πλευρά της ζωής, ίσα ίσα… μιλούσε για την αποδοχή μας στο “τώρα”!  

Πόσες φορές δεν έχουμε προσπαθήσει να βοηθήσουμε τους ανθρώπους γύρω μας; Να συμβουλέψουμε, να δείξουμε λεκτικά ή έμπρακτα ότι είμαστε στο πλευρό τους για να κάνουν εκείνη τη δουλειά που οφείλει ο καθένας να κάνει για τον εαυτό του ατομικά! 

Πόσες σχέσεις έχουν καταστραφεί στο βωμό από εκείνες τις αμέτρητες φρούδες ελπίδες πως ο εκάστοτε σύντροφος θα αλλάξει; θα βελτιωθεί, θα εξελιχθεί θα… θα… και ατελείωτα θα… 

Πόσες φορές έχουμε οι ίδιοι πει πως θα αλλάξουμε κάτι το οποία για χρόνια ολόκληρα επαναλαμβάνουμε όσο λάθος κι αν μας φαίνεται;

Η αλήθεια είναι πως όπως πολύ σοφά λένε, η #αποδοχή είναι το πρώτο βήμα για την αναγνώριση του προβλήματος ώστε να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες πιθανής βελτίωσης ή επίλυσης του. 

Αποδέχομαι πως εσύ είσαι εσύ!

Αποδέχομαι πως μπορεί να μην επιθυμείς την αλλαγή και να μην προσπαθήσεις να βαδίσεις στον δρόμο που θεωρώ εγώ πως ορίζεται στην εξέλιξη σου. 

Αποδέχομαι ότι επιλέγεις και πράττεις σύμφωνα με τις δικές σου επιθυμίες και εξετάζω αν αυτά είναι ευπρόσδεκτα στη δίκη μου ζωή ή όχι. 

Αποδέχομαι πως εγώ είμαι εγώ! 

Αποδέχομαι πως μπορεί να μην καταφέρω όλα όσα θέτω ως στόχους άμεσα. Πως όσα είμαι εγώ δεν ταιριάζουν σε όλους και δεν είναι για όλους. 

Αποδέχομαι πως κάποιες φορές αυτά που θέλω δεν είναι αυτά που μπορώ να έχω και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. 

Αποδέχομαι ότι κάνω λάθη και πως η αυτοβελτίωση είναι μια διαδικασία που απαιτεί αφοσίωση, επιμονή και χρόνο!

Εν ολίγης, οι άνθρωποι που πραγματικά επιθυμούν να βρίσκονται στη ζωή του άλλου, κάνουν ουσιαστικές κινήσεις ώστε να βρεθεί κοινό έδαφος για αυτό. 

Κανείς δεν πρέπει να αλλάζει για να ταιριάξει, για να αρέσει, για να κερδίσει…

…καθώς “Τίποτα σημαντικό δεν στηρίζεται σε ψέματα “… σε μη σταθερές βάσεις…

και τις σταθερές βάσεις τις θέτει ο καθένας μόνος του πρώτα και ύστερα συλλογικά ως σύντροφος, φίλος, συγγενής και σε όποιο ρόλο επιθυμεί να έχει. 

Μαρίλια Μακρή