Ξένια Μπερμπερίδου : Κυνηγώντας το όνειρο μου
Την Ξένια Μπερμπερίδου την έχετε γνωρίσει λίγο πολύ στην διαδικτυακή παρέα του instagram μας. Τα έντονα χρώματα και η κοφτερή της ματιά στα γεγονότα μας έκαναν να την αγαπήσουμε και να θελήσουμε να μάθουμε περισσότερα για αυτή. Αυτή είναι η δική της εμπειρία ζωής που μας ενέπνευσε να αφήσουμε πίσω αμφιβολίες και φοβίες και να δούμε πιο θετικά τα όνειρα μας… ευχόμαστε να εμπνεύσει και εσάς… για τα δικά σας όνειρα, τους δικούς σας μικρούς ή μεγάλους στόχους.
Κυνηγώντας το όνειρο μου… στο εξωτερικό. Αξίζει τελικά; Πριν από 7 χρόνια, είχα μόλις γυρίσει απ’ την πόλη που σπούδαζα στο πατρικό μου, μια μικρή κωμόπολη της βόρειας Ελλάδας. Δεν είχα πάρει πτυχίο-χρωστούσα πολλά μαθήματα- δεν είχα χρήματα στην άκρη και δούλευα σερβιτόρα σε ένα μικρό καφέ. Εδώ που τα λέμε θεωρούσα πως δεν είχα και κανένα ιδιαίτερο ταλέντο που θα μπορούσε να με πάει μακριά. Το μεγάλο μου όνειρο όμως ήταν να ζήσω στο εξωτερικό.
Ήθελα να γνωρίσω άλλους κόσμους, κουλτούρες και συνήθειες.
Κάπου στην Ευρώπη, ίσως στην Ισπανία που έβλεπα στις ταινίες του Αλμοδοβάρ, ή στη Γαλλία να κουβαλάω μπαγκέτες σαν εικόνα βγαλμένη απτό pinterest. Ρομαντικό ναι, αλλά εμείς δεν δίνουμε άλλωστε τις αποχρώσεις στα όνειρά μας;
Σε όσους μιλούσα γι’ αυτό επέμεναν να μου υπενθυμίζουν πως χωρίς πτυχίο ή έστω κάποιον γνωστό έξω, το εγχείρημά μου θα ήταν πολύ δύσκολο. Ίσως και να γελούσαν μαζί μου.
Δεν είχαν άδικο γιατί μιλούσαν από μία σκοπιά διαφορετική: τη σκοπιά του κάτσε στα σίγουρα και ας αρκείσαι με λίγα, του φόβου για το άγνωστο, τη σκοπιά που τα ροζ όνειρα εξανεμίζονται από τις αντικειμενικές δυσκολίες της πραγματικότητας (τότε διανύαμε την οικονομική κρίση και η ανεργία σε όλη την Ευρώπη χτυπούσε κόκκινο).
Εγώ θα τα κατάφερνα;
Τα λόγια τους δεν με αποθάρρυναν. Τους άκουγα σαν απλός παρατηρητής γιατί η δική μου σκοπιά ήταν άλλη:
Κυνήγα τα όνειρά σου όσο μακρινά και αν φαίνονται, βγες από τη βολή σου, τόλμησε το, πίστεψε πως θα τα καταφέρεις ακόμα και αν οι πιθανότητες είναι εναντίον σου.
Έτσι και έκανα. Έπειτα από μήνες διαδικτυακής έρευνας, βρήκα δουλειά, πρακτική στο αντικείμενο που σπούδασα για την ακρίβεια, σε μία μικρή πόλη της Τσεχίας. Δεν ήξερα καν που πέφτει στο χάρτη και απείχε πολύ απ’ την Αλμοδοβαρική Ισπανία που είχα στο μυαλό μου αλλά ήταν η μοναδική μου ευκαιρία, και την άρπαξα. Χωρίς πτυχίο, χωρίς γνωριμίες και με μόλις 100ευρώ στην τσέπη έκανα το πρώτο βήμα. Ήταν δύσκολα. Προσπαθούσα να χτίσω μια ζωή από το μηδέν σε μια χώρα που δεν μιλούσε αγγλικά, άγνωστη μεταξύ αγνώστων, μένοντας σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο με κοινό μπάνιο με αλλά δέκα διαμερίσματα. Ένιωθα πιο ευτυχισμένη από ποτέ!
Ακουμπούσα το όνειρο με τα δάχτυλά μου! Όταν έληξε η σύμβασή μου και έπρεπε να βρω άλλη δουλειά και σπίτι, τα πράγματα ζόρισαν ακόμα περισσότερο. Μεγάλες δυσκολίες και οικονομικά και ως προς τη μοναξιά και τις αμφιβολίες. Κάποιος στη θέση μου ίσως να είχε γυρίσει πίσω στην Ελλάδα και δεν θα τον αδικούσα Δεν είναι ντροπή να δοκιμάζεις κάτι και τελικά να μη σου βγαίνει. Όμως εγώ συνέχισα...
Σήμερα, 7 χρόνια αργότερα και ζώντας πια στην Ολλανδία με τα ηλιοτρόπια του Βαν Γκονγκ, κάνοντας μια δουλειά που υπεραγαπώ και ταξιδεύοντας τον κόσμο, μπορώ να πω με σιγουριά πως το να το προσπαθήσω κόντρα σε όλα, ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ. Όπως σου λέω με σιγουριά πως δεν είναι όλα ρόδινα στο εξωτερικό.
Θα πρέπει να αφήσεις κάτι πίσω, να προσαρμοστείς σε άλλη καθημερινότητα, να χτίσεις ανθρώπινες σχέσεις από την αρχή, να ανακαλύψεις τον εαυτό σου απ’ την αρχή!
Επίσης, πάντα θα υπάρχουν εμπόδια και αντικειμενικές δυσκολίες. Το αν θα τα βρεις ανυπέρβλητα εξαρτάται απ’το τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις για να πετύχεις τον στόχο σου. Αν το θέλεις πολύ και είσαι συνειδητοποιημένη τότε καν ’το.
Καμιά δυσκολία δεν αξίζει το να στέκεσαι εκεί και να σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν…
